Η οικογένεια Παναγιωτόπουλου ανήκει σε μια από τις μεγάλες οικογένειες της Αιγιαλείας που δραστηριοποιούνταν στο σταφιδεμπόριο τον 18ο αιώνα, με έντονη παρουσία στη κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Το Λαμπίρι, το όμορφο και ειδυλλιακό αυτό χωριό του Κορινθιακού, υπήρξε στενά συνδεδεμένο με τη ζωή της οικογένειας.

Η έκταση του Κτήματος αγοράστηκε από τον Σωτήρη Παναγιωτόπουλο το 1843 και λειτουργούσε αποκλειστικά ως χώρος συγκέντρωσης και εμπορίας σταφίδας από παραγωγούς και καλλιεργητές. Για τα επόμενα 40 χρόνια το Λαμπίρι συνέχισε να παραμένει δύσβατο και αποκομμένο, χωρίς καμία κανονική από ξηράς συγκοινωνία, καθότι ο δρόμος και η ρόδα ήταν ακόμα στη περιοχή άγνωστα, τα δε σπίτια λιγοστά.

Το Κτήμα Παναγιωτόπουλου, στη σημερινή του μορφή, χρονολογείται από το 1880 χρονιά κατά την οποία, μετά το θάνατο του Σωτήρη Παναγιωτόπουλου ,ο γιός του Ανδρέας (1851-1936) γοητευμένος από το ασυνήθους κάλλους φυσικό περιβάλλον της περιοχής και οραματιζόμενος ένα άλλου είδους Λαμπίρι, αποφάσισε με δικά του αρχιτεκτονικά σχέδια να αναγείρει την έπαυλη και να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί, μαζί με τον μικρότερο αδελφό του Σπύρο (1858-1929) και τις συζύγους τους, δίνοντας επιπλέον ζωή και δραστηριότητα στη περιοχή.

Με βάση αυτά τα σχέδια το έως τότε άγονο και γεμάτο άγρια δέντρα Κτήμα αρχίζει να αλλάζει και να μεταβάλλεται σε αγροκήπιο με τόσο πλούσια και ποικιλόμορφη βλάστηση, που περιελάμβανε όλων των ειδών τα φυτά και τα δέντρα, μέχρι και εξωτικά φυτά όπως φοίνικες κ.α. που είχαν μεταφερθεί ειδικά από το εξωτερικό λόγω των συχνών επαφών που διατηρούσε η οικογένεια με τις εξαγωγές σταφίδας. Η δε Έπαυλη, με τα γοτθικού ρυθμού κουφώματα της, τις πόρτες και τα παράθυρα και με την όλη αισθητική της κινεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια όσων τη βλέπουν απ’ έξω.

Με την ανέγερση της έπαυλης το Κτήμα απέκτησε διπλή χρήση καθώς αποτελούσε χώρο σταφιδεμπορίου αλλά και τη μόνιμη οικία των αδελφών Παναγιωτόπουλου στην οποία έζησαν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Στο κυρίως κτήριο της έπαυλης, είχε επίσης προβλεφθεί και μεγάλος πέτρινος ξενώνας, όπου κατοικούσε το βοηθητικό προσωπικό του κτήματος ήτοι καθαρίστριες, συντηρητές, εργάτες, κηπουροί κ.α. περίπου 12 άτομα, σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, που ήταν απαραίτητοι τόσο για το σταφιδεμπόριο όσο και για τις ανάγκες συντήρησης της οικίας και των εξωτερικών χώρων και κήπων.

Οι παραγωγοί σταφίδας μετέφεραν τη σοδειά τους στο Κτήμα, με ψάθινα κοφίνια είτε δια της ακτής με καΐκια χρησιμοποιώντας την πέτρινη προβλήτα που υπήρχε στο χώρο είτε δια της στεριάς με γαϊδούρια και άλλα ζώα από τα γύρω μονοπάτια.

Η σταφίδα μεταφορτώνονταν από τις αποθήκες του Κτήματος σε πλοιάρια με προορισμό την Πάτρα για να τη παραδώσουν στους αγοραστές του εξωτερικού, κυρίως Άγγλους. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι με τα χρόνια στη προβλήτα του Κτήματος ξεκίνησε να λειτουργεί και τελωνειακό γραφείο για τις προς εξαγωγή ποσότητες σταφίδας.

Το 1888, αποτέλεσε έτος ορόσημο τόσο για την εμπορική δραστηριότητα του Κτήματος αλλά και της ευρύτερης περιοχής του Λαμπιρίου, καθώς ολοκληρώθηκε η σιδηροδρομική γραμμή με προορισμό το λιμάνι της Πάτρας , η οποία διερχόταν όπισθεν της έπαυλης προς το βουνό. Μάλιστα, σε χώρο που παραχωρήθηκε μπροστά στη κύρια είσοδο του Κτήματος, το Λαμπίρι αποκτά σιδηροδρομικό σταθμό με δυνατότητα ασφαλούς στάθμευση των αμαξοστοιχιών. Επιπλέον διαθέτει μόνιμο σταθμάρχη που ήλεγχε την επιβίβαση / αποβίβαση επιβατών καθώς και τη φόρτωση / εκφόρτωση εμπορευμάτων.

Έτσι, το Κτήμα Παναγιωτόπουλου, προσέδωσε ακόμα περισσότερη εμπορική κίνηση στη περιοχή, προσφέροντας εργασία σε στεριανούς και θαλασσινούς οπότε άρχισαν να εγκαθίστανται μόνιμα στο Λαμπίρι και άλλοι ενδιαφερόμενοι. Έτσι, ξεφύτρωναν σιγά-σιγά νέα σπίτια είτε για μόνιμη εγκατάσταση είτε για παραθερισμό λόγω της ωραίας τοποθεσίας του, του κλίματος του και του αισθητικός ανώτερου φυσικού περιβάλλοντος του.

Εν τω μεταξύ από αυτή τη περίοδο (1885-) και έπειτα ο Ανδρέας πρωτίστως και ο Σπύρος δευτερευόντως, αναπτύσσουν σημαντική δράση στα δρώμενα της περιοχής και είναι πλέον εκ των ισχυρών πολιτικών οικογενειών της Αχαΐας και ιδιαιτέρως της Αιγιαλείας. Συγκεκριμένα, ο Ανδρέας Παναγιωτόπουλος, ο οποίος είχε σπουδάσει Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εκλέγεται βουλευτής επί σειρά ετών , 27 συνολικά ενώ διετέλεσε και Υπουργός τρεις φορές. Είχε επίσης τιμηθεί με τον χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Ο δε αδελφός του Σπύρος ,την ίδια περίοδο εκλέγεται Δήμαρχος Αιγίου τρεις φορές. Η τελευταία του εκλογή ήταν το 1926. Ίδρυσε την φιλαρμονική εταιρεία, κατασκεύασε κρήνες σε όλη την πόλη, δημιούργησε μικρό υδραγωγείο για τις συνοικίες του Βουλωμένου και τελειοποίησε την πλατεία Υψηλών Αλωνίων.

Στην ιδιοκτησία της οικογένειας ήταν και το νεοκλασικό τριώροφο μέγαρο Παναγιωτόπουλου στο κέντρο του Αιγίου, επί της οδού Μητροπόλεως και Παναγιωτόπουλων, ένα πραγματικό στολίδι αρχιτεκτονικής που κοσμεί τη πόλη από το 1860. Το κτήριο αυτό είναι στενά συνδεδεμένο με την πολιτική, την πολιτιστική και την κοινωνική ζωή του Αιγίου, το οποίο σήμερα ανήκει στον δήμο Αιγίου.